Przyjdz do mojego Pana Boga

"A...
Daj sobie spokój z tymi podejrzeniami o grzech ciezki. Grzech ciezki to jest zerwanie z Panem Bogiem - swiadome i celowe. Ten Twój Pan Bóg jest jakis straszny - krzywo spojrzysz, zle pomyslisz, glosno cos powiesz, zaklniesz po cichu - i juz z Toba zrywa???
Zostaw go i chodz do mojego Pana Boga.

O nudzie

" ... w zaufaniu do Jego imienia, uczysz się we właściwy sposób spotykać ze swoją słabością, to zwątpienie ustępuje miejsca ufności, a przygnębienie przemienia się w radość. (...) Moc, o którą prosisz Boga, nie jest mocą sprawiającą, że stajesz się silny. Ty raczej prosisz Go o siły do tego, aby być słaby, aby nie uciekać ani nie skrywać swej fundamentalnej słabości."

Coraz mniej

Rozmowa Joanny Podgórskiej z o. Pawłem Kozackim, przeorem klasztoru dominikanów w Krakowie, o zakonach żeńskich

Cichy eksodus

"Dziwne jest miejsce kobiety w Kościele. Centralno-marginalne. Są wszędzie, ale ich nie ma. Ciągle o nich mowa, ale nie mają głosu."

wakacje

"... żeby w dzień mój święty spraw swych nie załatwiać, jeśli nazwiesz szabat rozkoszą, a święty dzień Pana - czcigodnym ..."

nieśmiały Bóg

"Bóg jest nieśmiały. Dlatego pozostaje w mroku. Bóg jest nieśmiały. Jak mu przebaczysz, to On wyjdzie. Jak Mu przebaczysz, to On się ukarze w pełni. To On będzie z Tobą. Jaki będzie? Otóż będzie taki, jakiego ty sobie nie wyobrażałeś. Po pierwsze nigdy ciebie już nie opuści, nigdy ciebie już nie opuści."

o. J. Badeni pięknie o kobietach

"Rekolekcje to pobożna albo intelektualna gadanina, a dziewczyny i ksiądz to jest życie. One od razu wyczują różnicę między przyjaźnią a pożądaniem. Tu jestem kimś – kobietą, a tu jestem czymś – przedmiotem pożądania". Z ojcem Joachimem Badenim OP o roli kobiety w Kościele rozmawia Joanna Piestrak

bajka

Za siedmioma górami, za siedmioma lasami, szedł sobie człowiek. Potknął się o grzech i upadł. Tam coś się oderwało, tu coś pękło.

Dzień dziewięćdziesiąty piąty

Dlatego czuję się najpewniej wieczorami, gdy w Jego Świętej Obecności mówię: Panie Boże, nie mam pojęcia, dokąd podążam. Nie widzę drogi przed sobą.

ucieczka

"Kiedy zaczyna być naprawdę trudno, tak już właściwie na granicy, pojawia się chęć ucieczki. A najłatwiejsza z łatwych ucieczek, to ucieczka w przekreślenie samego siebie. W zanegowanie siebie. W stwierdzenie nie tylko, że do niczego się nie nadaję, ale o krok dalej.

Kiedy zostałem tatą

Kiedyś, kiedy byłem jeszcze bardzo młody, bez zarostu i obciążonej hipoteki, usłyszałem od pewnego ukochanego księdza: „Ja to cię widzę u benedyktynów. Z książką w ręku”. Postanowiłem się przeciw temu zbuntować. Dziś odkrywam, że jako ojciec rodziny mogę być trochę benedyktynem, dominikaninem, franciszkaninem i jeszcze tomistą. Jako ojciec rodziny mogę być wszystkim i każdym. Nawet kolejką elektryczną się mogę pobawić.

rekolekcje

Uznanie się za zero, a raczej za zero plus grzech, jak mówiła o sobie św. Teresa z Ávili, jest tym stanem, w którym Bóg chce się ze mną spotkać. (...)
Bóg mówi: „Ja wiem, że ty sam nie możesz tego zrobić, bo twoje »ja« jest przekonane, że przestanie wtedy istnieć, gdyż w gruncie rzeczy źle myślisz o Mnie: że Cię nie kocham i nie pragnę twego dobra”.
" Trzy pokusy" - Jan Grosfeld - Rekolekcje wielkopostne 2011
http://tygodnik.onet.pl/14,624,rekolekcje_wielkopostne_2011,temat.html

5-10.4

Może nie zabrzmi to zbyt prowokacyjnie (czy raniąco), jeśli powiem, że gdy Bogu nie udaje się dotrzeć do nas z Orędziem Miłości i obietnicą życia wiecznego po dobroci i drogą rozumu oświeconego Objawieniem (wiarą), to dociera On do nas „awaryjnie”. Mówiąc antropomorficznie, powiedzielibyśmy, że Bóg Ojciec „wzdycha” i przyzwala, by zamknięty w sobie (i samej doczesności) człowiek „pobył” sobie w tyglu cierpienia i tak zmądrzał. 

(K.Osuch SJ, Częstochowa, 5-10.4 + www )

...zmądrzeję ? ! :)

od bandy do bandy

Chrześcijaństwo nie jest religią dla ludzi z czystym kontem. To religia dla tych, którzy choć nie raz jadą od bandy do bandy, to jednak ciągle za Panem Jezusem - rozmowa z ojcem Wojciechem Ziółkiem

niedostatki i tęsknoty

"Nasze pragnienia i potrzeby, które nie mogą być w pełni zrealizowane tu, na ziemi, są — jak mawiał C.S. Lewis — dowodem na istnienie nieba."

kobieta

"Dziękujemy ci, kobieto, za to, że jesteś kobietą!
Zdolnością postrzegania cechującą twą kobiecość wzbogacasz właściwe zrozumienie świata..." JPII

post

"Po co więc post? Nasz post jest wyrazem bliskości z Bogiem, który cierpiał za nas. Jest po prostu współodczuwaniem, czyli czymś wynikającym z miłości. Do postu chrześcijańskiego trzeba więc poniekąd doróść, bo nasz post to przywilej uczniów Chrystusa, czyli ludzi bliskich Bogu." (www.deon.pl)

nóż na gardle

... Po sześciu latach skamlania, szarpania się, proszenia i błagania powiedziałem Panu Bogu: „Jak nie, to nie. Koniec, kropka. Ja też mam swoją godność i nie będę się prosił do usranej śmierci. Nie będę wołał bez końca. Jeżeli chcesz, abym umarł, to umrę”. Przestałem wołać, przestałem się modlić...

Trójca

Jak napi­sał Exu­pery „Tajem­nica nie uśmierca inte­li­gen­cji, ale jest ogromną prze­strze­nią, którą Bóg ofia­ruje naszemu pra­gnie­niu Prawdy“. I tylko pozo­stał św. Augu­styn ze swoim prze­le­wa­niem oce­anu do dołka. On i Miłość ikony Rublowa, która patrzy na czło­wieka i zapra­sza do stołu. Miej­sce jest przy­go­to­wane. Ikona się otwarła. Abra­ha­mowi goście pochy­leni ku sobie, jakby wycho­dzili sobie naprze­ciw. Two­rzą dyna­miczny krąg Miło­ści. Syn wska­zuje na kie­lich ofiarny. Uczta jest przy­go­to­wana. Ciało wydane, Krew wylana. Miej­sce czeka. Jak­by­śmy byli wpi­sani w Trój­je­dyną Miłość. „Naj­pierw Bóg jest miło­ścią sam w sobie. Na umi­ło­wa­niu się polega ist­nie­nie Ducha Świę­tego. Bra­cia naj­milsi, któż wypo­wie tę ucztę wie­ku­istą, którą Bóg święci w łonie swoim wła­snym? Te gody Jego miło­ści nie­skoń­czo­nej, w któ­rych Ojciec kocha Syna i oddaje Mu się. Ojciec i Syn kochają Ducha Świę­tego i odda­niem się obo­pól­nym Duchowi Świę­temu z Nim i w Nim się łączą. Duch Święty kocha Ojca i Syna ich wła­sną miło­ścią, a odda­jąc się im z powro­tem, łączy ich z sobą. Co za uczta, co za gody. (…), jaka tajem­nica!” P. Semenenko / zródło: delurski.pl

kobieta Nowosielskiego ; Hajnówka; wschodni słuszny kierunek.

" Kobieta jest symbolem Kościoła. A cerkiew i akt są do siebie podobne. Kształty barokowych kopuł przypominają kształt kobiecego ciała. Cerkiew i kobieta to królestwo boże na ziemi (...) Kobiety Nowosielskiego są nagie, czyste, spokojne i piękne. (...) Czekają odwrócone plecami, przykucnięte, siedzące. Zastygłe w zwyczajnym, codziennym geście. Przystają na samym skraju obrazu, wychodzą z ramy, odsłaniają swoją tajemnicę." / wyborcza.pl / Akt na plaży, 1993

Hajnówka - czarowny Wschód w intensywnie barwnej miniaturce, zamknięty z muzyce czas, zapach, złoto i światło, zamknięta w czasie muzyka, nie tknięta, sobór - wątpliwości jest znacznie mniej, przecież widzisz nad głową - nie jesteś sam, starocerkiewnosłowiański popłynął już sam, uwolniony... byłam

bilet

"C.S. Lewis w swojej książce „Rozwód ostateczny" opisuje historie ludzi, którzy zmarli, ale nie dostali się do nieba. Przebywają w rozrastającym się w nieskończoność mieście-pie-kle (nikt nie chce mieszkać blisko sąsiada), z którego codziennie kursuje autobus do nieba. Każdy może do niego wsiąść i wyjechać z miasta raz na zawsze. Za bilet wystarczy tylko jedno: rozwód ostateczny z tym, co zniewala, a jednocześnie - paradoksalnie - daje poczucie bezpieczeństwa, zadowolenia. Mogą to być nieczyste myśli, zaborcza miłość, ale też kurczowe trzymanie się zasad, a nawet teologia, czyli niedopuszczanie do siebie myśli, że Bóg może być nieco inny, niż go sobie w uczonych książkach opisaliśmy. Aby dostać się do nieba, trzeba z tego wszystkiego zrezygnować" / www.angelus.pl

Ty się tym zajmij !

"Dlaczego zamartwiacie się i niepokoicie? Zostawcie Mnie troskę o wasze sprawy, a wszystko się uspokoi. Zaprawdę mówię wam, że każdy akt prawdziwego, głębokiego i całkowitego zawierzenia Mnie wywołuje pożądany przez was efekt i rozwiązuje trudne sytuacje.

mama

"(...) karmi On i umacnia w duchu, oraz obdarza pieszczotami na sposób czułej matki. Matka bowiem, tuląc do piersi maleńkie dziecię, ogrzewa je swym ciepłem, karmi mlekiem - lekkim i słodkim pokarmem. Pieści je również i nosi na swych rękach." św. Jan od Krzyża

niedoskonałości

"Ponieważ początkujący czują się pełnymi zapału i gorliwości w rzeczach duchowych i ćwiczeniach pobożnych, z tej pomyślności (z powodu ich niedoskonałości) rodzi się pewien rodzaj ukrytej pychy, skutkiem której zaczynają oni nabierać niejakiego zadowolenia z samych siebie i z swoich uczynków...

głód

Wielu przychodzi do Jezusa z daleka, po wielu latach błądzenia i popełniania błędów. I Jezus spotyka ich często na zupełnym pustkowiu, gdzie nie ma już ani odrobiny Miłości. Takich ludzi nie chce puścić zgłodniałych. Nie po to przyszli do Niego, by odchodzili głodnymi Miłości! Muszą bowiem iść dalej, a bez Miłości zasłabną w drodze.

absurd

"kiedy wszystko co dotyczy spraw Bożych będzie ci się wydawać absurdem: nie bój się. To właśnie w tej godzinie sam Bóg będzie za ciebie walczył" (źródło: w drodze...)

"wielu ludzi oddychało z ulgą, że można w ten sposób myśleć "

" Abp Życiński zaapelował także, by odpowiednio uczcić beatyfikację Jana Pawła II.

spotkanie

"Wybiera najlepszy moment, gdy człowiek jest gotowy, by w porównaniu z Nim wszystko uznać za stratę, za wartości drugorzędne." "Wielka gratka" - Krzysztof Biel SJ; DEON

miś

- I pomyśleć tylko (..), że są na świecie pszczoły, które robią miód specjalnie dla misiów!
- W takim razie czemu nie chcą go oddać? - zdziwił się Prosiaczek.
- Żeby mi się w łebku nie przewróciło!

- Nie znam drogi - rzekł Puchatek - ale mam w spiżarni dwanaście garnczków, które wołają mnie już od godziny. Nie słyszałem ich dobrze przedtem, bo Królik ciągle mówił i mówił. Ale teraz, kiedy nic nie mówi, tylko mówią moje garnczki, zdaje mi się, Prosiaczku, że będę wiedział, skąd idzie ich głos. Chodźmy. I powędrowali.

pewność

"Bądź pewien, że jeśli oddasz się woli Bożej wszystko pójdzie dobrze, chociaż może się wydawać, że wszystko idzie źle". John Chapman; źródło: opowiesci z betonowego lasu

lęk

"Bóg mówi: wiem, że się boisz, ale chcę, żebyś wstał i szedł, wiem, że się boisz i będę z tobą, będziesz doświadczał mojej obecności, ale nie ominiemy lęku, przejdziemy przez niego razem.

„Kiedy Bóg odciągnął człowieka daleko od wszystkich rzeczy i nie jest on już dzieckiem, który umocnił go napojem łagodności, i podaje zaprawdę twardy chleb żytni temu, który teraz stał się mężczyzną i osiągnął wiek dojrzały – dla człowieka w tym wieku dobre jest i przynosi korzyść pożywienie stałe i obfite, nie potrzebuje on już mleka ani białego chleba – wówczas ukazuje się przed nim droga bezludna, ciemna zupełnie i samotna. Po niej jest prowadzony. Na tej drodze Bóg odbiera mu wszystko, co wcześniej dał.

pogarda

"Pogardę od początku fascynuje swoje „ja”, „ja prawdziwe”, które jest podejrzane o niezwykłość, głębię, namaszczenie, boskość. To właśnie w mętnej wodzie swojego egocentryzmu widzi swoją twarz, duchową sylwetkę i — tu następuje moment przerażającego komizmu — już nie może oprzeć się stwierdzeniu, że właśnie ktoś taki ma prawo wybiórczego traktowania norm, używania przemocy do zbudowania jeszcze większego dobra. (...) Choć pogarda żyje w świecie izolacji, podziałów i barier, to jednak w swoje fascynacje próbuje włączyć innych, traktując ich jako materiał doświadczalny, papierek lakmusowy, probierz. Innymi słowy — jako rzecz nawet interesującą, ale taką, którą później się wyrzuca. Później — to znaczy po spełnieniu przez nią zadania. Zadanie w tym przypadku jest zawsze święte a skazanie na śmietnik wysoko umotywowane. Śmiertelnik miał przecież możność choć przez chwilę obcować z rzeczami niezwykłymi. Pogarda nigdy nie przestanie pożerać ludzi...

adoracja

„...kto nie tęskni za modlitwą, nie spotkał jeszcze prawdziwego Boga. Bóg, do którego się nie modlimy, nie jest prawdziwym Bogiem. Mówiąc dokładniej, Bóg, którego się nie adoruje, nie jest prawdziwym Bogiem. Można bowiem modlić się, to znaczy prosić Boga o wiele rzeczy, nie doświadczając w swoim życiu, wstrząsającego objawienia Rzeczywistości Boga, który jest całkiem Inny. Chrześcijanie wiele mówią o Bogu, a nawet wiele dla Niego czynią. Utracili jednak zmysł adoracji”.
Claude Geffre OP, Przestrzeń dla Boga / www.zbawmnie.blox.pl

uzdrowienie

"Charyzmat uzdrawiania jest wbudowany w powołanie kapłańskie.
Bóg udziela go podczas święceń, ponieważ ksiądz będzie nieustannie posyłany, by uzdrawiać lud Boży. Dramatem jest, gdy kapłan tego nie wie." s. Briege McKenna OSC